آری ،
رنج ما
میراث نخستین آدمی ست
که گناهش ،
با "متاسفم" گفتنی
بخشیده شد ...
سهم من از
میراث نیاکانم
هرزآب رنج بودُ
نفرین زجر کش تاریخ ....
تهران-ورامین
ابوالقاسم کریمی
بَربَر وار
جنگل را فتح میکنندُ
در شادی های بی رحم خویش
انقراض را می رقصند
آنان
سرچشمه مرگندُ
قلبشان پناهگاه ترس
و من در شگفتم که چرا
زاییدنشان را تاریخ،
تکرار میکند
**********
20 آبان 1399
تهران_ورامین